Ik had een strohoed en een wandelstok ARE1

Begin zeventig werd men in het buitenlandén bij ons geboeid door de wereld van psychiatrische patiënten (vergelijk Biesheuvel-Foudraine). Arends was patiënt, schreef daarover, ook over zijn masochisme, zijn huisknecht-zijn bij rijke dames, zijn eenzaamheid, zijn terugvallen in kinderlijke primitivisme. Uiteindelijk pleegde hij zelfmoord. Dit alles sprak zeer tot de verbeelding van vele lezers. Los gezien van zijn toenmalige populariteit blijkt volgens de huidige recesenten deze bundel naast "Keefman" (waarvan binnenkort een goedkope editie bij de a.i.'s) tot zijn beste werken te behoren. Hij bevat nagelaten proza. De verhalen zijn kort, absurdistisch, sterk autobiografisch. De sfeer is tragisch, opstandig, verbeten. De stijl is erg direkt en sober, ontdaan van iedere franje.