Lettertekens ALE 1

Als er over poëzie al iets wordt gezegd of geschreven dan krijgt men steevast de indruk dat het pad van de literatuur is verlaten en dat men in niemandsland is verzeild. Poëzie is de zuivere lucht van de letteren en dit hoort zo te blijven. Dat is de mening van Ludwig Alene (1935). Hij is bij uitstek de dichter van die tere lucht.

Recensie:
Het was bijzonder lang geleden, al van 'Averij' in 1976, dat van Ludwig Alene nog een dichtbundel verscheen. De gedichten in 'Lettertekens' zijn bijna emblemen, tegelijk autobiografisch geïnspireerd en algemeen bedoeld. In enkele strofen wordt een personage naar voren gehaald, dat naamloos blijft maar daardoor symbool staat voor herkenbare ervaringen en emoties, in het bijzonder vervreemding en de onrust. De (oudere) personen raken duidelijk hun gevoel van bewuste aanwezigheid en een vaste plaats in de wereld kwijt, en ook hun aanknopingspunten bij hun verleden zijn onderhevig aan slijtage. Het is een intrigerende thematiek, omdat hier de mogelijkheden van bewustzijn en taal mee geïmpliceerd worden, maar de dichter verliest zich al te vaak in barokke, vrij onsamenhangende beelden of moraliserende uitspraken. Waar Alene vooral de taal, de zintuigen en de ervaring uitpuurt, creëert hij immers een intrigerend universum, vol raadsels en veelzeggende haperingen tussen de zinnen. Op die (vrij schaarse) momenten wordt de taal bij hem werkelijk een volslagen letter-teken.